Hinn nýi veruleiki Íslands

Völd valdanna vegna eru aðalsmerki Kristrúnar Frostadóttur og vinstri ríkisstjórnar hennar. Undir svipu kjarnorkuákvæðis á að loka á umræðu um eignaupptöku ríkisins í aðalefnahagsstoðum landsmanna, sjávarútveginum nema að stjórnarandstaðan skrifi undir þinglok á hnjánum.

Ráðherrar og þingmenn ríkisstjórnarinnar halda sér í umbúðirnar og segja réttilega að þau séu kjörinn meirihluti á Alþingi. En það er ekki það sama og að þau geti leyft sér að haga sér hvernig sem er. Að úthúða stjórnarandstöðunni í fjölmiðlum en taka ekki þátt í umræðum á Alþingi er prýðileg ávísun á álitshnekki þingræðis í landinu. Stjórnarskráin okkar talar ekki um einráða, alvalda meirihlutastjórn heldur segir, að Ísland sé „lýðveldi með þingbundinni stjórn.“ Í næstu grein fylgir: „Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið.“ 

Þannig er það því Alþingi sem samanstendur bæði af meiri- og minnihluta sem hefur lokaorðið í stað ríkisstjórnarinnar einnar. Að ríghalda sér í völdin á þann hátt sem núverandi ríkisstjórn gerir og segja það tákn um lýðræði að ríkisstjórnin hafi meirihluta atkvæða að baki sér, gefur henni engan rétt til að vanvirða stjórnarskrána og þverbrjóta þingbundið stjórnskipulag. Ekki verður sakast við minnihlutann sem hefur reynt sitt ítrasta til að koma með staðreyndir um þær ömurlegu efnahagslegu og þjóðfélagslegu afleiðingar sem veiðigjaldafrumvarpið hefur í för með sér. Ríkisstjórnin setti umræðu í gang um málið með röngum tölum og ásakar síðan stjórnarandstöðuna um falsfréttir fyrir að eyða tíma og kröftum í að koma einhverjum staðreyndum um málið inn á þing. Kristrún Frostadóttir, forsætisráðherra, sagði í viðtali við Bylgjuna í gær að „þetta mál hafi verið unnið gríðarlega vel.“ Er það til marks um hirðuleysi ríkisstjórnarflokkanna um þingræðið í landinu að jafn illa undirbúið mál sé talið fordæmi fyrir góð vinnubrögð.

Kristrún Frostadóttir er lýðskrumari út í fingurgóma og mun beita kjarnorkuákvæðinu til að „bjarga lýðræðinu í landinu.“ Með framkomu sinni hefur ríkisstjórnin þegar sýnt valdbeitingu í sama stíl og ofríki ókjörinna embættismanna Evrópusambandsins. Aðalmarkmið ríkisstjórnarinnar er hvort eð er að koma Íslandi inn í ESB. Ríkisstjórnin er því miður enginn vinur þjóðarinnar og hefur þegar selt út fiskimiðin til ESB. Betra að arðurinn af sjávarútveginum fari í græna skatta og gjöld til hirðarinnar í Brussel í staðinn fyrir hærri laun til sjómanna og velferð til landsmanna. Íslendingar sem hafa látið blindast af hatri Samfylkingarinnar út í útgerðarfyrirtæki og sjómenn eiga eftir að vakna harkalega upp við vondan draum, þegar lífsviðurværinu hefur verið kippt undan fótum þeirra. Þá mun hið raunverulega markaðsverð sósíalískrar stefnu ríkisstjórnarinnar koma í ljós.

Hinn nýi veruleiki Íslands er grímulaus misbeiting valds í höndum Evrópusambandssinna. Öllu er snúið á hvolf til þess að rugla landsmenn í ríminu fyrir inngönguna í ESB. Þjóðaratkvæðagreiðslan er þar næsta stóra blekking, því atkvæðagreiðsla sem sögð er til að „kanna hvort halda eigi áfram aðildarviðræðum að ESB“ verða túlkaðar af ESB sem já við inngöngu í sambandið. 

Og hver skyldi draga í efa að stöllurnar Kristrún og Þorgerður hafa þegar selt út Ísland á fundum sínum með ESB erlendis eins og þær hafa samþykkt fjáraustur á bak við alþingi til Úkraínustríðsins og uppbyggingu Nató-hers í Finnlandi?

 

Stjórnarandstaðan „hleypi lýðræðinu ekki í gegn“