Á eyðilegging Íslands að bjarga alþjóðastofnunum og alþjóðakerfinu?

 

Hvað er eiginlega að þessum uppsperrtu, athyglissjúku nýfrjálslyndu stjórnmálamönnum Íslands sem leysa og gleypa vind með útlenskum „stórmennum“ eins og fv. Nató-Stoltenberg og hins ókjörna hirðstjóra í Brussel, von der Leyen? Heima fyrir vinna valdhafar skemmdarverk á hverri atvinnugreininni á fætur annarri með böðulshætti og valdfjárnámi með nýjum drápsklyfjasköttum. Drepa á sjávarútveginn, burðarstoð Íslands og ferðamannaiðnaðinn líka. Reka á landsmenn til baka til tíma torfkofa og skinnáts. Er það nokkur furða að frumkvöðlar þjóðarinnar eins og Bogi Nils Bogason, forstjóri Icelandair velti því fyrir sér, hvort ráðherrar séu staddir í raunheimum?

Það er lífsþurftarmál að Samtök fyrirtækja í sjávarútvegi, SFS, standi stöðugum fótum gegn þeim fólskulegu árásum á atvinnugreinina sem valdafíklarnir í ríkisstjórninni stunda daglega um þessar mundir. Gagnrýni Heiðrúnar Lind Marteinsdóttur framkvæmdastjóra SFS á böðulshætti ríkisstjórnarinnar á allan rétt á sér og meira en það. Myrkraverk ríkisstjórnarinnar þola enga birtu og því eru bæði þingskapalög og upplýsingalög höfð að engu. Forsætisráðherrann hefur lýst því yfir að 100% hækkun veiðigjalda sé bara fyrsta skrefið sem ætti að gera öllum landsmönnum ljóst að skemmdarverk ríkisstjórnarinnar mun rústa sjávarútveginum og þar með eyðileggja Ísland.

Hafi landsmenn ekki áttað sig á því, þá er Kristrúnarstjórnin arftaki ESB-árása á Ísland í stíl við Icesave. Kristrún Frostadóttir elur þá von í brjósti að hún geti orðið kommissjóner hjá hirðinni í Brussel sem verðlaun fyrir að valdníða þjóðina inn í ESB. Forsætisráðherrann er svo blind vegna óseðjandi valdafíknar og metorðagirndar að Íslendingar eru bara smáskiptimynt fyrir hana til að ná metorðum í Brussel.

Fjármálaráðherrann lætur mynda sig með norska kolleganum og báðir lýsa yfir áhyggjum að grafi undan alþjóðastofnunum og alþjóðakerfinu. Norski kolleginn er handbendi vopnasöluiðnaðarins sem hefur skemmt sér við það síðustu ár að mjólka peninga úr ístöðulausum stjórnmálamönnum Vesturlanda og drepa milljón Úkraínumanna í leiðinni. Til þess nota auðjöfrarnir einmitt alþjóðastofnanir og kerfi til að þvo stríðspeningana í Úkraínu. Eiga svo Íslendingar að bera virðingu fyrir slíkum glæpum? Ef eitthvað er þá mætti lista upp þær alþjóðastofnanir sem Ísland gerði best að fara sem skjótast úr: WHO, Parísarsamkomulagið, Schengen....á listann má bæta EES-samningnum þegar amtsstjórn ESB yfir Íslandi, Samfylkingin og Viðreisn ásamt eldhússkúffuverkefni Ingu Sælands, ætla að þvinga bókun 35 með látum gegnum alþingi.

Bogi Nils Bogason, forstjóri Icelandair hittir naglann á höfuðið með eftirfarandi orðum:

„Við sem störf­um í raun­heim­um vilj­um gera allt sem í okk­ar valdi stend­ur til þess að stuðla að sam­keppn­is­hæfni einn­ar mik­il­væg­ustu at­vinnu­grein­ar Íslands. Þau sem virðast ekki vera í raun­heim­um eru að velta fyr­ir sér frek­ari skatt­lagn­ingu og gjald­töku á grein­ina. Hvort er mik­il­væg­ara fyr­ir ís­lenska þjóð? Að mínu mati er svarið aug­ljóst því að það hef­ur aldrei borgað sig að spara eyr­inn en kasta krón­unni.“

 

Ráðherrar ekki í raunheimum

Hversdagslygar ríkisstjórnarinnar

Þakka ber Ólöfu Björnsdóttur, tengdamóður Eiríks Ásmundssonar, barnsföður Áshildar Lóu Þórsdóttur fyrrverandi menntamálaráðherra, fyrir bréf sitt í Vísi, að hafa hugrekki til að segja sannleikann í tengdamömmumálinu. Í bréfinu lýsir hún málavöxtum varðandi samskipti Ásthildar og Eiríks sem hófst þegar Eiríkur var 15 ára og Ásthildur 22 ára. Ólöf Björnsdóttir hefur þekkt Eirík í yfir 30 ár. Hún skrifar:

„Þess vegna veit ég að Ásthildur Lóa og Eiríkur Ásmundsson áttu sannarlega í sambandi þegar Ásthildur Lóa var 22 ára og Eiríkur 15 ára, jafnvel þó hann væri nýorðinn 16 ára þegar barn kom undir. Þetta viðurkenndi Ásthildur Lóa þegar hún hringdi í mig í fyrsta sinn til að ræða þetta mál. Það gerði hún í vitna viðurvist mín megin sem geta staðfest það.“

Þetta er fyrsta lygin sem Ólöf hrekur hjá Ásthildi Lóu. Síðan hrekur hún hverja lygi Ásthildar á fætur annarri. Ólöf skrifar:

„Hún (Ásthildur) hafnar því að hafa verið í hlutverki einhvers konar leiðbeinanda. Hvað svo sem safnaðarmeðlimur á fullorðinsaldri hefur verið að gera á vikulegum unglingasamkomum, án þess að unglingar teldu hana þar í hlutverki leiðbeinanda og fulltrúa eldri safnaðarmeðlima, fæ ég illa skilið."

Ólöf segir sér hafa brugðið, þegar hún skoðaði vefsíðu Alþingis, þar sem Áshildur Lóa segist eiga tvö börn með eiginmanni sínum:

„Það er einfaldlega ekki rétt. Eldra barnið á hún með Eiríki Ásmundssyni, sem fékk hvorki að hitta barn sitt né umgangast."

Með þessum orðum nefnir Ólöf tvenn ósannindi en Ásthildur fór mikinn í opnu varnarbréfi til að réttlæta hegðun sína og gusaði yfir þjóðina sem ber vott um þvílíkt dómgreindarleysi fv. barnamálaráðherra að trúverðugleiki hennar til að geta gegnt opinberum embættum á Íslandi er að engu orðinn.

Ólöf skrifar að Eiríkur hafi ekki verið gefið tækifæri til að umgangast barn sitt:

„Krafa Ásthildar Lóu á umræddum sáttafundi fólst í því að Eiríkur fengi ekki meiri umgengni við son sinn en fælist í því að Eiríkur kæmi inn á hennar heimili í tvo klukkutíma fyrsta sunnudag hvers mánaðar.

Þegar svo á reyndi, gekk Eiríki illa að fá samkomulagið efnt. Þegar fyrsta sunnudag mánaðar bar upp á tíma sem ekki hentaði Ásthildi Lóu, tók hún ekki í mál að leyfa Eiríki og syni hans að hittast helgina á eftir. Eftir nokkrar slíkar skyndilegar afboðanir varð Eiríki ljóst að barnsmóðir hans, hefði lítinn ef nokkurn áhuga á því að hann væri partur af lífi sonar síns og stæði beinlínis í vegi fyrir því.

Honum var ekki einu sinni gefið tækifæri."

Ólöf Björnsdóttir gagnrýnir vinnubrögð forsætisráðuneytisins harðlega eftir að ráðuneytið sveik loforð um að fara með málið sem trúnaðarmál en Ólöf ætlaðist aldrei til að málið færi um borg og bý. Í ofanálag laug forsætisráðherra því úr pontu Alþingis ásamt yfirlýsingu til fjölmiðla að trúnaði hafi aldrei verið lofað. Í viðtali við Morgunblaðið segir Ólöf að hún vilji

„að for­sæt­is­ráðherra biðjist af­sök­un­ar vegna þessa, helst úr ræðupúlti Alþing­is þar sem orð henn­ar féllu upp­haf­lega."

Það versta fyrir forsætisráðherra Samfylkingarinnar er að hér talar einn af kjósendum Samfylkingarinnar sem segir satt og heiðarlega frá málavöxtum. Hætt er við að mörgum fleiri kjósendum Samfylkingarinnar sé brugðið, þegar æðsta jafnaðarkona landsins, jafnframt forsætisráðherra, notar lygar sem stjórntæki við stjórn landsins.

Frásögn barnsföður Ásthildar Lóu Þórsdóttur er trúverðugur, varnarbréf Ásthildar dæmigert lygabréf til að fegra eigin glæp að hafa notfært sér barn sem leitaði hjálpar 15 ára gamall.

Þetta mál afhjúpar ekki bara viðkvæmni margra á Íslandi til að ræða hugtakið barnaníð. Það afhjúpar samtímis forherðingu spilltra stjórnmálamanna sem eru reiðubúnir að ljúga því framan í alþjóð að allt sé í lagi hjá Ásthildi Lóu sem sé eiginlega fórnarlamb illviljaðra fréttamiðla og núna ljúgandi tengdamömmu barnsföður hennar.

Það kemur þó ekki í veg fyrir að bæði forsætisráðherrann og Ásthildur sjálf noti sömu fréttamiðla til að dreifa lygum sínum.

Trúverðugleiki ríkisstjórnarinnar er horfinn.

Misboðið og vill afsökunarbeiðni

Hafa Íslendingar gleymt landhelgisbaráttunni?

 

Myndin sýnir varðskipið Þór í einu af þorskastríðum Íslands á fyrri öld. Fyrir utan þjófaveiðar breskra togara í íslenskri landhelgi, þá voru freigátur hennar hátignar sendar á vettvang til að sigla á varðskip Landhelgisgæslunnar. 

Það er ótrúlegt að horfa upp á það andvara- og sinnuleysi sem niðurrifsstjórn jafnaðarmanna notfærir sér sem skautasvell til að fremja eitt stærsta skemmdarverk í sögu þjóðarinnar á árangri Íslands í sjálfstæðisbaráttunni. Barátta Íslendinga um yfirráðin yfir sjónum og verðmætum hafsins er óaðskiljanlegur þáttur í þeirri velmegun sem aukin verðmætasköpun í sjávarútvegi færði þjóðinni. Án stækkunar landhelginnar sem landsmenn þurftu að heyja að minnsta kosti þrjú þorskastríð til að yrði að veruleika, þá væru landsmenn enn að hluta til í torfkofum og braggahreysum.

Jafnaðarmenn á Íslandi hafa þvílíkt löðrandi orðbragð um eigin hjartagæsku að jafnvel Kim Jong Un roðnar í samanburði. Í nafni góðmennsku við lítilmagnann á að eyðileggja áratuga störf og baráttu fyrri kynslóða við að byggja upp einn besta sjávarútveg í heimi. Með botnlausu stalínísku hatri á útgerðareigendum og sjómönnum á að ræna sjávarútveginn afkomunni og steypa landinu beint í hyldýpi efnahagslegrar óreiðu og rústun velferðar.

Útgerðarmenn og sjómenn eru brautryðjendur velferðar á Íslandi

Landsmenn ættu að íhuga vandlega, hvað það er sem nærir allt þetta hatur á þessum framtakssömu einstaklingum sem hafa lagt líf og sál að veði til að þróa og reka arðbæra atvinnugrein við jafn erfið skilyrði og sjávarútvegurinn er. Hvað hefur þetta dugmikla fólk gert annað en verið brautryðjendur velferðar á Íslandi? Í staðinn fyrir eitraða öfundsýki ætti að verðlauna þessar hetjur sjávarins. Þegar stjórnmálamenn eru eins og uppásnúnar, uppþornaðar kleinur gagnvart sjómönnum væri ekki úr vegi að Flokkur fólksins leggði fram frumvarp um að enginn stjórnmálamaður sé þingtækur nema eftir eina vetrarvertíð á íslenskum togara. Slíkt vertíðarpróf þingmanna myndi kannski aðeins lækka mesta ofstækið gagnvart stærstu verðmætasköpurum landsmanna.

Sannleikurinn er sá að íslenskir jafnaðarmenn hafa keyrt sína eigin lest út af sporinu og eru fastir í stalínískri gröf Evrópusambandsins. Þannig vinnur forsætisráðherra Íslands, Kristrún Frostadóttir, að því allan sólarhringinn að snúast eins og skopparakringla í kringum hirðina í Brussel. Snérist hún 10% allra hringjanna í kringum eigin þjóð væri það kraftaverk. En hún mun ekki gera það, því stalínískt stjórnarfar er greipt í steingervingsandlit hennar. Íslenski forsætisráðherrann vinnur sem þegar tilsettur amtstjóri yfir Íslandi að formlegri innlimun Íslands í ESB.

Lygar ríkisstjórnarflokkanna - löðrungur framan í landsmenn

Allt sem jafnaðarmenn Samfylkingar og Viðreisnar að ekki sé minnst á Flokk fólksins sögðu fyrir kosningar hefur sannast vera helber ósannindi. Það er til of mikils ætlast að jafnaðarmenn læri af gegnsæi Bandaríkjaforseta og gæðum hans sem stjórnmálamanns sem segir það sem hann ætlar að gera og gerir það sem hann segist ætla að gera.

Íslenskir jafnaðarmenn eru fimmta herdeildin á Íslandi og ef landsmenn taka ekki í taumana munu þeir glata þeim árangri sem fyrri kynslóðir hafa í aldanna rás byggt upp. Markmið þessarar ríkisstjórnar er að rústa sjávarútveginum svo Evrópusambandið geti komið inn og tekið yfir sjóinn í efnahagslögsögu okkar með öllu sem í honum er. Búið er með stórfelldum árásum á farsæla fyrrum vatnsorkustefnu landsmanna að eyðileggja orkumál landsins og áfram er haldið á þeirri braut með byggingu óhaldbærra vindmyllugarða.

Öfundsýki jafnaðarmanna

Öfundsýki jafnaðarmanna er engin venjuleg öfund. Hún er móðir allrar öfundar þess fólks sem sjaldnast hefur sjálft gert eitt ærlegt handtak um ævina. Ný grenjandi kröfukynslóð sér ofsjónum yfir dugnaði annarra og það eina sem þeim dettur í hug er að ráðast á þá sem vinna ötullega og skapa verðmætin og stela árangrinum. Halda menn virkilega að vegir landsins verði holuminni við þennan þjófnað og eyðileggingu á efnahagslegum grundvelli Íslands?

Jafnaðarmenn eru haldnir þeim misskilningi að það séu stjórnmálamenn sem skapi verðmæti. Jafnaðarmenn byggja upp ríkisvald, þar sem einstaklingurinn og „fávís lýðurinn" sem fyrrverandi forseti kallar almenning, mega sín einskis. Samfylkingin, Viðreisn og Flokkur fólksins eru talsmenn sama ójöfnuðar og svínið, kötturinn og hundurinn í sögunni um litlu gulu hænuna. Komu hvergi nærri framleiðslunni en heimtuðu að fá að borða kökuna þegar hún var tilbúin.

Næsta skref, eftir að sjávarútvegurinn verður eyðilagður, verður að greiða atkvæði um að fangelsa útgerðarmenn og talsmenn sjómanna og láta möppudýr sjávarútvegsmálaráðuneytisins sökkva þeim fiskiflota sem eftir er.

Alþingi betur sett án Ásthildar Lóu Þórsdóttur

Það hefur verið margvísleg reynsla að verða vitni að umræðunum um samræði menntamálaráðherrans fyrir meira en 30 árum síðan við dreng sem hún hóf samband við, þegar hann var 15 ára gamall og hún 22 ára gömul. Málið hefur orðið stórpólitískt vegna framkomu menntamálaráðherrans sjálfs sem dengir yfir þjóðina sinni hlið í þessu gamla einkamáli. Svo virðist sem glæpur RÚV hafi verið að ræða við barnsföður hennar að henni forspurðri og hún kennir fjölmiðlum um að hafa neytt hana til að segja af sér. Harður aðgangur hefur verið gerður að RÚV sem fór út fyrir ramma pólitíska rétttrúnaðarins. RÚV hefur birt „leiðréttingu“ og beðist velvirðingar á að hafa haldið því fram að ástarsambandið hafi hafist þegar drengurinn var 15 ára gamall og tekur núna undir útskýringu Ásthildar Lóu sem segist hafa verið hrein mey þar til eftir að drengurinn varð 16 ára gamall sem þá kom og barði á glugga hennar og að því er virðist hafa hrætt hana til samræðis.

Femínistar rétttrúnaðarins ásamt valkyrjunum hrína í einum kór hvað RÚV er vont, hvað Morgunblaðið er vont, hvað Sjálfstæðisflokkurinn er vondur, hvað Framsóknarflokkurinn sé vondur, hvað bókstaflega allir sem sporðrenna ekki gagnrýnislaust einhliða afsökunum fv. menntamálaráðherra séu vondir að ræða þetta „erfiða mál.“ Eiginlega gengur kenningin út á að verið sé að koma pólitísku höggi á Flokk fólksins sem greinilega á að vera bannað, þótt Flokkur fólksins ásamt öðrum valkyrjum hafi fullt leyfi til að koma pólitísku höggi á andstæðinga sína sem í dag er bókstaflega öll þjóðin vegna inngöngunnar í ESB en útgerðareigendur sérstaklega sem græða peninga á fisknum „okkar.“ Heiðar Örn Sigurfinnsson, fréttastjóri RÚV kom síðan úr RÚV-skápnum með rennandi krókódílatár yfir því, hvað það er erfitt að vera blaðamaður á RÚV og fá yfir sig gagnrýni úr þessari óvæntu átt. 

Af hverju allt þetta offors?
 

Hvers vegna er þessi hópur að verja Ásthildi Lóu Þórsdóttur? Bara af því að hún er kona? Af því að hún var ráðherra Flokks fólksins? Já, einmitt og aðallega þess vegna. Jafnaðarmennskan á Íslandi sem núna gerir endurkomu eftir hrakfarirnar í Icesave, þolir enga gagnrýni eða neikvæða umfjöllun sem getur skaðað vald þeirra yfir bókstaflega öllu því sem gerist á Íslandi. Í heimi RÚV gildir einokun á fjölmiðlamarkaði. Í heimi jafnaðarmanna verður málefnaleg umræða sem inniheldur gagnrýni að ójöfnuði sem tafarlaust verður að laga. Það er náttúrulega leiðinlegt fyrir sakborninga Efstaleitis að fá þessa gusu yfir sig úr þessari vitlausu átt en RÚV sem er hluti jafnaðarmannaspillingarinnar á Íslandi verður eflaust fljótt að jafna sig og halda áfram varðveislu rétttrúnaðarins og einokun skoðana á Íslandi.

Það sem allir tipla á tánum í kringum er spurningin um barnaníð. Er einhver ástæða til að ræða það ekki í þessu máli bara af því að ráðherrann er framákona í Flokki fólksins? Að málið sé fyrnt vegna aldurs? Alla vega er ekkert vandamál að minnast á það erlendis. Bæði í Svíþjóð, Bretlandi og eflaust fleiri löndum er bent á að „íslenski barnamálaráðherrann átti barn með barni.“ BBC vitnar meira að segja í íslensk hegningarlög grein 201 sem er svo hljóðandi:

„Hver sem hefur samræði eða önnur kynferðismök við barn á aldrinum 15, 16 eða 17 ára sem er kjörbarn hans, stjúpbarn, fósturbarn, sambúðarbarn eða barn sem er tengt honum þannig fjölskylduböndum í beinan legg, eða barn sem honum hefur verið trúað fyrir til kennslu eða uppeldis, skal sæta fangelsi allt að 12 árum.“

Tíðarandinn hefur breyst og sífellt fleiri gera sér grein fyrir ábyrgð fullorðinna gagnvart börnum. Hegningarlögin eru mjög skýr með afstöðu til barnaníðs samanber 202 gr.:

„Hver sem með blekkingum, gjöfum eða á annan hátt tælir barn yngra en 18 ára til samræðis eða annarra kynferðismaka skal sæta fangelsi allt að 4 árum.“

Það er skiljanlegt að ríkisstjórnin vilji ekki ganga með þennan myllustein um hálsinn og því varð útkoman sú að Ásthildur Lóa var látin fara. Hún er núna í launuðu starfsleyfi frá Alþingi. Það besta fyrir Alþingi er að hún komi aldrei aftur þangað inn fyrir dyr. Miðað við dómgreindarleysi hennar að glenna einkamálið framan í þjóðina hefur hún fyrirgert öllu trausti til þess að gegna embættisstörfum fyrir þjóðina.

RÚV leiðréttir sig

Valkyrjustjórnin líkist meira saumaklúbbi á hugvíkkandi efnum en ábyrgu stjórnvaldi

 

Fyrirsögnin er sótt í blogg aðalbloggara landsmanna Pál Vilhjálmsson um afsögn menntamálaráðherrans Ásthildu Lóu Þórsdóttur. Meðhöndlun valkyrjanna, aðallega forystuvalkyrjunnar, Kristrúnu Frostadóttur, forsætisráðherra segir Páll líkjast vinnubrögðum saumaklúbbs, þar sem „lög og reglur voru virtar að vettugi.“ Vinnulagið er eins og hjá klíku en ekki formlegu stjórnvaldi.

Páll hefur lög að mæla. Eins hefur Morgunblaðið. Og meira að segja RÚV af öllum miðlum sem birti ítarlega frétt um málið. Páll Vilhjállmsson rekur ítarlega hvernig forsætisráðherrann sendi upplýsingar til menntamálaráðherrans til að athuga hvort hún þekkti aðilann sem bað um fund með forsætisráðherranum og um hvað málið snérist. Þá grípur menntamálaráðherra til þess bragðs að fara í óboðna heimsókn til fundarbeiðendans og málið varð stjórnlaust. Páll skrifar:

„Lekinn frá skrifstofu forsætisráðherra hratt atburðarásinni af stað.“

Barnaníð virðist viðkvæmt orð fyrir marga

Margir telja að 35 ára gamalt samræði menntamálaráðherrans sé bernskubrek og sumir ganga svo langt að segja að það sé einelti að draga fram þennan hlut í dagsljósið núna. En viðbrögð Ásthildar Lóu Þórsdóttur sjálfrar benda í þveröfuga átt. Hún sendir frá sér ítarlega yfirlýsingu í kjölfar afsagnarinnar sem bókstaflega styður þann grun að hún hafi framið barnaníð. Hún skrifar í yfirlýsingunni:

„Þarna um vorið er barns­faðir minn tæp­lega sex­tán ára gam­all sem hann varð síðan í ág­úst 1989. Í fyrstu var ein­göngu um vináttu að ræða okk­ar á milli.“

Af hverju skrifar hún ekki fimmtán ára gamall? Með því að skrifa töluna sextán sem drengurinn var ekki orðinn, þá er Ásthildur að styrkja að hún hafi í raun ekki framið barnaníð, þar sem sextán ára aldur var sjálfræðisaldur á þeim tíma. Ásthildur skrifar áfram:

„Af sög­um hans að dæma var hann mun reynd­ari en ég varðandi kyn­ferðismál, enda hafði ég eins og áður sagði aldrei verið við karl­mann kennd. Hann hafði, ef ég man rétt, átt nokkr­ar kær­ust­ur og nefndi a.m.k. tvær kon­ur, mun eldri en mig, sem hann hafði átt í nánu sam­bandi við.“

Hverju þjóna þessi skrif, að ganga út opinberlega með að segja barnsfaðir sinn sem þá var 15 ára gamall, að hann hafi verið að monta sig af kyngetu og reynslu með eldri konum? Fyrir það fyrsta, þá viðurkennir fv. menntamálaráðherra að hún hafi rætt um kynferðismál í aðdraganda samræðis við 15 ára gamalt barn og í öðru lagi er hún að leggja upp þá línu að lesandinn eigi að vorkenna henni, hreinni meyjunni, að lenda í höndum slíks kynlífströlls. Lesandinn á að fá þá tilfinningu að hún hafi bókstaflega verið algjörlega varnarlaus í stöðunni. Hún er fórnarlambið og barnsfaðirinn gerandinn. Og áfram skrifar Ásthildur:

„Ég hafði sam­visku­bit gagn­vart hon­um og til­finn­ing­um hans sem hann bar svona utan á sér og ég gat ekki end­ur­goldið þó mér þætti vænt um hann. Ég hafði líka áhyggj­ur af hon­um og aðstæðum hans sem voru á marg­an hátt erfiðar og mig langaði til að styðja hann og hjálpa á þann hátt sem ég gæti. Það var eina svona nótt í lok sept­em­ber 1989 sem ég hleypti hon­um inn. Þarna er hann 16 ára gam­all og ég hrein­lega höndlaði ekki þess­ar aðstæður.“

Hérna kemur svo niðurstaðan: Hann var orðinn 16 ára gamall þegar við áttum samræði. Ég er saklaus. Ég hef ekki brotið nein lög. Maður fær óbragð í munninn. Hvað stendur í veginum fyrir því, að þessi skýring Ásthildar sé ekki bara uppfundin eftiráskýring til að komast hjá ásökunum um lögbrot með samræði með barni? Hvílíkt dómgreindarleysi að bera þetta opinberlega á torg í fjölmiðlum gegn barnsföður sínum. Ásthildur heldur áfram að linda inn málið í eigin góðsemi til að auka vorkunnsemi lesandans við sig:

„Ég hafði sam­visku­bit gagn­vart hon­um og til­finn­ing­um hans sem hann bar svona utan á sér og ég gat ekki end­ur­goldið þó mér þætti vænt um hann. Ég hafði líka áhyggj­ur af hon­um og aðstæðum hans sem voru á marg­an hátt erfiðar og mig langaði til að styðja hann og hjálpa á þann hátt sem ég gæti.“

Og enn á ný opinberar hún hvernig hún aðlagar aldur drengsins og skrifar tæplega 17 ára, þegar hann var 16 ára:

„Son­ur okk­ar fæðist svo í júní 1990 þegar ég var 23 ára og barns­faðir minn tæp­lega 17 ára.“

Enska orðið „grooming“ einnig þekkt sem „child grooming“ lýsir því ferli, þegar fullorðnir hafa samband við börn í kynferðislegum tilgangi. Ferlið einkennist af því að fullorðinn hefur samband við barn og skapar tilfinningatengsl í þeim tilgangi að notfæra sér barnið á kynferðislegan hátt.

Er það ekki einmitt það sem opinber varnarræða fyrrverandi menntamálaráðherra lýsir? Af hverju væri hún annars að skrifa um málið svona í smáatriðum og fara með í fjölmiðla? Þegar RÚV vildi fá Ásthildi Lóu Þórsdóttir í viðtal ákvað hún að mæta ekki og segja frekar af sér embætti. Sumir segja að þetta sé einelti af hálfu RÚV. Spurningin er: Má ekki ræða þessi mál við opinberan embættismann - ráðherra? Eða er það bara vegna þess að Ásthildur er kona?

Íris Erlingsdóttir segir í nýju viðtali á Þjóðólfi:

„Ef Ásthildur hefði verið Ástráður, þá væri sennilega búið að einelta Ástráð alla leið upp á Golgata hæð og krossfesta hann þar.“

Fékk síma og heimilisfang frá aðstoðarmanni forsætisráðherra

Blaðamannafélag ríkisins

Stefán E. Stefánsson gerir að umtalsefni í þættinum Spursmál, að Blaðamannafélag Íslands hafi sent frá sér bréf til stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar Alþingis þar sem þess er krafist að nefndin hætti tafarlaust að rannsaka þátt blaðamanna RÚV í byrlunarmálinu, þegar afritaður var sími Páls skipstjóra Steingrímssonar en honum var byrlað eitur og lá milli heims og helju og kraftaverk að lifði af tilræðið. Fréttir með vísun í gögn símans voru með leynd fluttar frá RÚV til annarra fjölmiðla til að hylja slóðina. Blaðamannafélagið tekur með þessu bréfi enn eitt skrefið til að hindra framgang réttvísinnar í þessu glæpamáli RÚV og fer fram á að Alþingi ritskoði lögregluna.

Blaðamannafélag Íslands fer mikinn og lexar upp Alþingi um hvert hlutverk stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar er. Samtímis ásakar félagið lögregluna sem vann að rannsókn málsins um að hafa brotið stjórnarskrána með rannsókninni. Krefst Blaðamannafélagið að nefndin rannsaki hlut lögreglunnar og grípi til viðeigandi aðgerða gegn henni fyrir meint stjórnarskrárbrot. Blaðamannafélagið skrifar í bréfinu:

„Félagið telur tilefni til að árétta það sérstaklega að hlutverk stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar er að hafa eftirlit með störfum framkvæmdarvaldsins í þágu almennings. Nefndin hefur ekki eftirlit með fjölmiðlum og það er ekki hlutverk hennar að hafa skoðun á efnistökum þeirra. Hins vegar á nefndin að gæta að því að handhafar framkvæmdarvalds, þ.m.t. lögregla, haldi sig innan marka stjórnarskrárinnar. Eins og Blaðamannafélagið hefur bent á leikur verulegur vafi á því að það hafi lögregla gert í þessu máli. Félagið telur því fulla ástæðu til að þessi þáttur málsins sæti athugun nefndarinnar í samræmi við það hlutverk sem hún fer með samkvæmt lögum."

Blaðamannafélaginu yfirsést að hér er verið að ræða um Ríkisfjölmiðilinn með stóru R-i, þann einokunarmiðil sem trónar á auglýsingamarkaði og heldur öllum einkareknum fjölmiðlum í skák vegna einokunaraðstöðu sinnar. Ofstækisvarnir Blaðamannafélagsins eru slíkar fyrir starfsmenn RÚV sem sjálfir hafa flækt sér í sakamál og orðið sakborningar, að ekki er hægt að líta á félagið sem fulltrúa blaðamanna almennt á Íslandi. Væri réttara að segja að Blaðamannafélagið sé félag starfandi blaðamanna hjá RÚV og kalla mætti félagið Félag ríkisblaðamanna, Blaðamannafélag ríkisins osfrv.

Ábyrgð alþingis á RÚV er hafin yfir vafa

Páll Vilhjálmsson hefur manna lengst og best fylgst með byrlunarmálinu. Í grein á blog.is 18. mars skrifar Páll Vilhjálmsson:

„RÚV er ríkisstofnun, ekki fjölmiðill út í bæ. Árlega fær RÚV um 6,5 milljarða króna frá almenningi, fjárveitingu sem alþingi samþykkir. Stjórn RÚV er tilnefnd af alþingi. Ábyrgð alþingis á RÚV er hafin yfir vafa."

Það verður að telja Blaðamannafélagi Íslands til trafala að hvorki sjá né skilja þennan mun á blaðamönnum ríkisins og öðrum blaðamönnum á Íslandi. Svo djúpt er félagið sokkið í spillingu þeirra sem viðriðnir eru byrlunarmálið, að félagið setur sig sjálft yfir löggjafarvald Alþingis og skipar þinginu að vinna gegn lögreglu landsmanna. Fyrir utan yfirgengilegan hrokann, þá yrði það brot á stjórnarskránni út af fyrir sig ef kjörnir alþingismenn ættu að fara að lúta fyrirskipunum félagssamtaka sem almenningur hefur engin ítök í. Fyrirskipun Blaðamannafélagsins til Alþingis um að ráðast á störf lögreglunnar eru því gróf inngrip til að reyna að koma í veg fyrir að réttarskipan fáist í byrlunarmálinu. Slíkt er með öllu óásættanlegt hverjum þeim blaðamanni sem vinnur heilshugar að störfum sínum. Blaðamenn Íslands ættu því að skipta út stjórn Blaðamannafélagsins eða stofna alvöru blaðamannafélag sem ekki er í fjötrum klíkunnar í Efstaleiti.

Ríki í ríkinu

Áfram segir í bréfi Blaðamannafélagsins:

„Eins og kunnugt er ákvað lögregla að hefja rannsókn á þeim sex blaðamönnum sem töldust tengjast umfjölluninni með einum eða öðrum hætti. Sú rannsókn var tilhæfulaus með öllu og beindist að þeirri háttsemi blaðamanna að taka við upplýsingum frá heimildarmönnum um samfélagslega mikilvæg málefni og miðla þeim til almennings með ábyrgum hætti. Líkt og Blaðamannafélagið hefur margítrekað bent á felst ekki refsiverð háttsemi blaðamanna í því, heldur þvert á móti stjórnarskrárvarin frumskylda blaðamanna í lýðræðislegu þjóðfélagi."

Það sem félagið segir að sé ekki refsiverð háttsemi blaðamanna og ábyrgur háttur þeirra er að afrita stolinn síma sem tekinn var frá manni sem byrlað hafði verið eitur. Þóra Arnórsdóttir fv. forsetaframbjóðandi sá til þess að keyptur var sími með næstum sama númeri og stolni síminn til þess að afrita stolna símann yfir á símann sem keyptur var opinberlega fyrir fé skattgreiðenda. Blinda auganu er snúið að lögum landsins til að reyna að koma hneyksli af stað um íslenskan sjávarútveg og ríkisblaðamönnunum virðist sjálfsagt og eðlilegt að brjóta lögin fyrir „málstaðinn." RÚV og meðreiðarsveinarnir í Blaðamannafélagi Íslands mæla eins og ríki í ríkinu með sértúlkun á stjórnlögum landsins, upphefja sig yfir löggjafarvald, framkvæmdarvald og að sjálfsögðu dómsvaldið líka.

Blaðamannafélag Íslands lýgur

Blaðamannafélagið fullyrðir að fréttaumfjöllun byrlunarmálsins hafi aldrei verið hrakin eða neinar efnislegar athugasemdir verið gerðar við hana. Það er lygi. Páll Vilhjálmsson hefur fjallað um málið misserum saman og rakið haldleysi og svindl á fréttaflutningi til að koma höggi á útgerðarfélag á Íslandi. Stefán E. Stefánsson hjá Morgunblaðinu hefur tekið upp málið og fylgt því eftir meðal annars með viðtali við Pál Steingrímsson skipstjóra. Komið hefur í ljós að nær allar tilraunir RÚV til að búa til hneyksli íslensks sjávarútvegs erlendis hafa runnið á rassinn sem haldlaus rógburður. Blaðamannafélagið skrifar í framhaldinu:

„Leiðin að því að styrkja stöðu tjáningarfrelsis – og þar með lýðræðis – liggur í því að rannsaka þá framgöngu lögreglu gagnvart blaðamönnum sem bent hefur verið á sem eina af ástæðum fyrir versnandi stöðu tjáningarfrelsis blaðamanna á Íslandi á undanförnum árum."

Blaðamannafélagið gerir sig samsekt sakborningum á grófan hátt með inngripum í lýðræðislegt ferli og tilraun til valdatöku yfir kjörnum embættismönnum í því skyni að hindra að þeir seku í málinu fái réttarfarslega meðferð og refsingu. Þar með gerist félagið sjálft málsvari ritskoðunar á öðrum en ríkisblaðamönnum félagsins.

Stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis ber að sinna eftirliti með að stofnanir á vegum ríkisins starfi samkvæmt lögum og góðu velsæmi. Að reyna að hindra nefndina frá því að vinna þau störf er með öllu siðlaust.

Vonandi tekur nefndin þetta mál til rækilegar skoðunar og umfjöllunar á gegnsæjan hátt, þannig að landsmenn geti fylgst með því hvernig alþingi starfar samkvæmt stjórnlögum landsins.

Á meðan mætti að ósekju víkja stjórn og viðkomandi starfsmönnum RÚV frá störfum, þar til niðurstaða er fengin.

#70. - Fellir mál Ásthildar Lóu ríkisstjórnina?

Barnaníð – ekki slæmur hlutur í heimi valkyrjanna

 

Kristrún Frostadóttir lýsti því yfir á blaðamannafundi í gær að hún sem forsætisráðherra hefði ekkert að gera með „einkamál" annarra ráðherra. Það væri ekki í hennar verkahring. Þetta segir hún á löngum blaðamannafundi formanna ríkisstjórnarflokkanna um einkamál barnamálaráðherrans sem leiddi til afsagnar ráðherrans. Ef nú einkamálið er ekki í verkahring ríkisstjórnarinnar, af hverju þurftu ríkisstjórnarflokkarnir þá að halda þennan blaðamannafund? Var verið að hvítþvo forsætisráðherrann af trúnaðarbresti sem lét barnamálaráðherrann fá upplýsingar um hver skrifaði bréfið, svo hún gæti áreitt viðkomandi með óboðaðri heimsókn?

Málið er allt ömurlegt. Ríkisstjórnin vissi um málið og þagði. Fyrst þegar fjölmiðlar taka það upp er brugðist við. Inga Sæland og ríkisstjórnin verja frásögn menntamálaráðherrans sem misnotaði aðstöðu sína gagnvart 15 ára dreng og eignaðist barn með honum. Trúir því einhver, að valkyrjurnar hafi ekki vitað um þessa sögu Ásthildur Lóu Þórsdóttur fyrir löngu síðan? Stjórnmálin eru botnlaust siðlaus þegar samkomulag um að fela sannleikann ræður ferðinni. Er það allt í sama dúr og aðrar lygar ríkisstjórnarinnar til dæmis um að troða Íslandi inn í ESB gegn vilja þjóðarinnar sem þegar er búið að ákveða með stækkunarstjóranum í Brussel.

Ásthildur Lóa hefði aldrei átt að komast inn á þing. Hún segist ekki hafa brotið neitt af sér, barnaníðingar eru góðir við börn. Í viðtali við RÚV lýsti hún sér sem fórnarlambinu sem varð fyrir kynferðisofsóknum sem hún réð ekkert við. Miðað við þá lýsingu má spyrja: Kærði hún ekki barnið fyrir að nauðga sér?

Kyferðisumgengi Ásthildar Lóu við barn sést skýrt ef karlmaður er settur í hennar stað sem segði sömu orðin. FemínistaÍsland hefði örugglega verið fljótt til að dæma þann mann barnaníðing og sjá til að viðkomandi sætti tilskyldri refsingu. Á að draga úr gruni um barnaníð af því að það er kona sem fremur glæpinn en ekki karlmaður?

Inga Sæland, Kristrún Frostadóttir og Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir velja allar að verja glæp Ásthildar Lóu í stað þess að ræða siðferðið í máli hennar og spurningu blaðamanna um lágmarkskröfur til að geta orðið alþingismaður, hvað þá ráðherra í ríkisstjórn Íslendinga.

Valkyrjurnar hafa sýnt og sannað að þær kunna ekki að meðhöndla stöðu í ríkisstjórn landsmanna. Svona fólk þurfa Íslendingar að hreinsa burtu af Alþingi.

Ósammála um meint trúnaðarbrot

Af þjófum og barnaníðingum

Er Flokkur fólksins samansafn af styrkjaþjófum og barnaníðingum? Hvaða fleiri lík hafa valkyrjurnar í farangrinum? Skiptir það nokkru máli fyrir ríkisstjórn og Alþingi ESB-uppvakninga? Fréttin um barnaníð menntamálaráðherrans flýgur erlendis og fjölmiðlaskessur hlæja. „Barnamálaráðherra eignaðist barn með barni.“ Orðstír valkyrjanna eykst stöðugt og minnir á lagið um valkyrjurnar tíu sem týndu tölunni:

Valkyrjurnar fóru á rall, 
þá voru þær tíu,
ein drakk flösku af ólyfjan
en eftir urðu níu. 

Níu litlar valkyrjur
fóru seint að hátta 
ein þeirra svaf hjá barni
og þá voru eftir átta.

Átta litlar valkyrjur
vöknuðu klukkan tvö.
Ein þeirra dó úr geispum
en þá voru eftir sjö.

Sjö litlar valkyrjur
sátu og átu kex
ein þeirra át yfir sig
en þá voru eftir sex.

Sex litlar valkyrjur
sungu dimmalimm
ein þeirra sprakk á limminu
en þá voru eftir fimm.

Fimm litlar valkyrjur
héldu að þær væru stórar
ein þeirra fékk á hann
en þá voru eftir fjórar.

Fjórar litlir valkyrjur
hófu rukkun fjár
lögreglan tók eina
en þá voru eftir þrjár.

Þrjár litlar valkyrjur
stigu á sínar tær 
ein þeirra dó úr hræðslu
en þá voru eftir tvær.

Tvær litlar valkyrjur
bitu fast í bein
önnur hún varð vitlaus
en þá var eftir ein.

Ein lítil valkyrja
sá hvar gekk ein dama
Hún gaf sig á tal við hana
og bað hennar með það sama. 

Samfylkingin sagði já
og svo fóru þau í bíó
ekki leið á löngu 
uns þær urðu aftur tíu.

Frétti af framferði Ásthildar fyrir viku

Sorglegar staðreyndir eftirhermunnar

Það er dapurlegt að horfa á vaxandi ofbeldi á Fróni. Samkvæmt Fréttatímanum voru um 1,9 morð framin á ári á tímabilinu 1999 - 2019 en á árunum 2020 - 2024 hækkaði þetta meðaltal í 4,6 morð á ári. Hæsta tíðnin var í fyrra með sjö morðum. 

Morgunblaðið skrifar í leiðara dagsins: 

„Glæpaklíkur, einkum erlendar, lúta öðrum lögmálum en einstakir íslenskir vandræðamenn hafa gert í gegnum tíðina. Fjölnir lýsir því til að mynda hvernig þessir nýju glæpamenn hóta ekki aðeins lögreglumönnum, heldur einnig fjölskyldum þeirra. Og ólíkt því sem áður var þegar lögreglumenn fengu slíkar hótanir, gjarnan frá ölvuðum einstaklingum sem báðust síðar afsökunar, er ástæða til að taka mark á hótununum nú eins og dæmin sanna."

Blaðið vitnar í viðtal við Fjölni Sæmundsson, formann Landssambands lögreglumanna í Dagmálum nýlega sem leggur áherslu á að helst þyrfti að fjölga um 200 manns í lögreglunni, þannig að þeir 50 sem ríkisstjórnin áformar hrökkva skammt. Það sem Morgunblaðið segir vera áhyggjuefni er hversu erfitt gangi hjá fjölmiðlum að fá upplýsingar um glæpaverk ekki síst þau fólskulegustu. Fjölnir sagði í viðtalinu að Íslendingar vilji ekki vopnaburð, þeir vilji almennt halda í sakleysi sitt „og lögreglan meira að segja vill ekki segja Íslendingum hvað er að gerast í landinu af því að hún vill líka að þeir haldi í sitt öryggi og sakleysi." Réttilega bendir Mbl. á að landsmenn eru engin börn og enginn greiði gerður, nema síður sé, með því að reynt sé að hlífa þeim við staðreyndum. Slík afstaða vinnur gegn markmiðum lögreglunnar sjálfrar að tryggja öryggi landsmanna. 

Stefna stjórnvalda undanfarin ár hefur verið að herma hugsunarlaust eftir stefnu erlendis frá m.a. með opin landamæri og innfluttningi dæmigerðra vandamála í Svíþjóð og Evrópu. Barnaskapurinn er mikill í leitinni að vera „ekki minni" en aðrir. Hvað varð um afstöðuna að vera sjálfum sér næg? Framapot stjórnmálamanna er Íslandi afar dýrt og óþarfi með öllu. Ísland á að segja sig úr Schengen og taka upp eigið hert landamæraeftirlit. Öryggi landsmanna er brothætt og rafbyssur hrökkva skammt gegn kúlum erlendra glæpagengja. 

Á meðan minnimáttarkennd eftirhermunnar ræður ríkjum á Íslandi hafa landsmenn ekki eigin stjórn á málunum og er í reynd stjórnað af erlendum öflum. Það ástand mun stöðugt fara versnandi. Nægir að líta á ástandið til dæmis í Breiðholtsskóla sem minnir á skóla í „viðkvæmum" sænskum borgarhverfum. Árangur menntunar er í öfugu hlutfalli við fjölgun „hámenntaðra" einstaklinga í landinu sem ekkert vita um saltan sjó eða daglegan veruleika björgunarsveita og lögreglumanna.

Íslendingar verða að hrista af sér minnimáttarkennd stjórnmálamanna sem nota kjósendur sem gólftusku til þess að fá fallegt gólf heima hjá sér.

Einn handtekinn til viðbótar

Yfir 7 000 kristnir og alavítar myrtir í Sýrlandi síðan fyrir helgi – styður ríkisstjórnin og forseti Íslands þessi fjöldamorð?

Hræðilegar myndir birtast af fjöldamorðum vígasveita íslams HTS í Sýrlandi, en talið er að yfir 7.000 hafi hafi verið myrtir síðan á föstudag. Ísraelar brugðust við beiðni um aðstoð með loftárásum á mánudagskvöld. Meginfjölmiðlar með nokkrum undantekningum þegja yfir þjóðarmorðinu í Sýrlandi þar sem vígasveitir íslamskra hryðjuverkamanna, Hay Tahrir al-Sham (HTS), réðust á vopnlausa minnihlutahópa í Latakia héraði, þar sem alavítar og kristnir búa.

Örvæntingafullir kristnir báðu um hjálp á samfélagsmiðlum. Íslamssérfræðingurinn Robert Spencer’s birti myndband af herforingja tengdum Jolani á Jihad Watch, þar sem hann kallaði opinskátt eftir slátrun á konum og börnum alavíta:

„Til Mujahideen, ekki skilja neina alavíta eftir á lífi, hvorki karl né konu. Þeim virtustu meðal þeirra verður slátrað. Virtustu alavíta konunum verður slátrað. Slátrið þeim öllum, þar á meðal börnunum í rúminu. Þetta eru svín. Takið þau og kastið þeim í sjóinn.“

Neyðarkall frá Sýrlandi

Pamela Geller sendi neyðarkall frá Sýrlandi:

„Ég biðst afsökunar á því að skrifa ykkur frá fölskum tölvupósti, en ég óttast um sjálfa mig ef deili á mér verða kunn, ég er sýrlenskur alavískur ríkisborgari, ég bið ykkur með öllum bænum: hjálpið okkur að stöðva blóðárnar í Sýrlandi, blóð alavíta fyllir göturnar, nýi sýrlenski herinn undir forystu al-Julani eru hryðjuverkamenn og meira en 4 þúsund hafa verið myrtir. Fjölmiðlar fylgjast ekki með ... á hverju augnabliki myrða öfgafullir íslamskir heilagastríðsmenn saklausa, brenna heimili, stela og ræna, við eigum ekki lengur von um líf á þessari jörð, vinsamlegast hjálpið á einhvern hátt… við biðjum um vernd frá hvaða landi sem er í heiminum sem kemur til Sýrlands í stað al-Julani og vígamanna hans, Bandaríkin, Frakkland, Ísrael, Rússland, hvaða land sem er….“

Fjöldi fórnarlamba á bilinu 7.000 – 10.000

Geller skrifar áfram:

„Þeir fela lík barna, kvenna og íbúa sem þeir hafa myrt. Al-Jolani klíkurnar eru öfgafullir íslamskir hópar sem drepa, fremja hryðjuverk og stela. Þeir brenna líkin til að fela sönnunargögn um glæpi þeirra. Þeir safna líkum óbreyttra borgara og henda þeim í sjóinn eða fela þau og hreinsa blóð af vegum til að láta fjölmiðla eins og A Jazeera taka myndir eins og ekkert sé… vinsamlegast látið rödd okkar heyrast, takk!“

Krafan til íslensku ríkisstjórnarinnar og forseta Íslands er réttmæt og mannúðleg:

Sendið tafarlaust frá ykkur opinberlega yfirlýsingu og fordæmið hrottaleg fjöldamorð böðla íslams á alavítum og kristnum minnihlutahópum í Sýrlandi.

„Verðum að varðveita einingu þjóðarinnar“